همزمان با تغییراتی که از گذشته تا حال در عرصه های گوناگون جامعه به وقوع پیوسته است، دیدگاهها و نظامهای آموزشی نیز دستخوش تحولات بی شماری شده اند. یک نظام آموزشی در صورتی می تواند پویایی و بالندگی خود را حفظ نماید که موسسات و نهادهای آموزشی آن، وظایف خود را در هر سه حوزه آموزش، پژوهش و ارائه خدمات به نحو مطلوبی انجام دهند.
یکی از مفاهیمی که به تازگی وارد عرصه های دانشگاهی شده است، مفهوم "دانش پژوهی"[1] به ویژه دانش پژوهی آموزشی است. با گنجانده شدن این مفهوم در ماده یک آیین نامه ارتقاء رتبه علمی اعضای هیأت علمی به عنوان یکی از معیارهای پیشرفت و ارتقاء آکادمیک، زمینه بسیار مناسبی برای آشنایی و عملیاتی شدن این مفهوم در جامعه دانشگاهی کشور فراهم شده است. هدف این نوشتار معرفی مفهوم دانش پژوهی و دلایل توجه به آن در نظام آموزش عالی است.
